نازنین کس نتواند بخرد ‌ نازت را

یا بگیرد به بغل آن قدِ طنازت را

نو گل بی بَدل جنگل‌ سبزی که‌ نسیم

گونه‌ گون‌ شانه‌ زند زلف‌ غزلسازت را

دلگشا‌ تا ارم پیرهنت را بگشا

مملوّ از رایحه کن جُلگه‌ ی شیرازت‌ را

چه خوش از جنگل انبوه دنا میشنوم

بوی ِ اغواگرِ آویشنِ تارازت را

دست کوتاه من‌ از ناز تو گردیده‌ دراز

گرچه گاهی نرسد سرو سرافرازت را

مِثل‌عیسای‌ مسیحی‌ بده‌ یکباره نشان

لااقل‌ نفخه‌ای از آن همه اعجازت‌ را

در پسِ‌ میله‌ی‌ِ دلگیر قفس‌ کس‌نشنید

نغمه‌ یِ بی رمقِ مرغ شبآوازت را

شاعر ِ شهر ِ غزلهاعسلت هیچ‌‌ ندید

اشکِ چشمِ قلم ِ قافیه پردازت را

گـرچه با سنگ ِ جفا پای ِ دلـم را شکنی

در پی وصل تـوام سوگلِ دامــن چمنی

بزن آن زلف پر ازپیچ و خمت رابه کنار

کـه به شب های سیه برهمه پرتو فکنی

آنقَـدر زخمه زنـم بــر بـدن سیم سه تار

تا فــریبنده بخــندی کـه بخـوانم دهنی

مانده ام تابه چه حالت بکشم ناز تو را

بس که زیبایی و در حال شکوفا شدنی

اگـر ای شمع شبستان بکنی تـرک وطـن

عمری ازدوری ات افسرده شود انجمنی

مانده درذهن نُسَخهای قدیمی که هنوز

مهــــربانــــوی اساطیـــری ِ مُلـک کـهنی

همچنان میرسدم مژده که درعالم عشق

نرسدای گل خوش چهره به پای تو زنی

بگـشا بنــــد قبـــا را به تَبـَـختــُر عسلـم

کـه خــودت باغ فـــریبای معطـــر بدنی